Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά της διαδικασίας: διάλογος και ανταλλαγή απόψεων σε ικανοποιητικό βαθμό και επιτέλους το λόγο άρχισαν να παίρνουν όλο και περισσότεροι φοιτητές που δεν ανήκουν σε κομματικές παρατάξεις και να διατυπώνουν κι εκείνοι τα αυτονόητα, που δυστυχώς ορισμένοι αδυνατούν ή δεν θέλουν να δουν.
Αρνητικά;; Πάλι κάποιοι την έκαναν με ελαφρά… Και η απορία που μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να βρει απάντηση: για ποιο λόγο ζητάτε ή συναινείτε σε μία συνέλευση εφόσον δεν πατάτε σε αυτή;… Μεγαλύτερο ατόπημα, όμως –που ίσως να ήταν και αποτέλεσμα της στάσης των προαναφερθέντων- διέπραξαν ορισμένοι παρευρισκόμενοι: είναι πια γνωστό πως οι Έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις διεξάγονται ΑΣΧΕΤΩΣ ΑΠΑΡΤΙΑΣ, δηλαδή είτε 400, είτε 100, είτε 20, είτε 5 άτομα είναι εξουσιοδοτημένα νομικά να πάρουν απόφαση (προφανώς δεν αναφερόμαστε στο ηθικό κομμάτι, αλλά στο καθαρά τυπικό, που απορρέει από το καταστατικό του Συλλόγου μας). Επομένως, εφόσον υπάρχει αυτή η γνώση, δε δικαιολογείται το να ξεκινάει μία κατά τα άλλα Γενική Συνέλευση ως συζήτηση και στην πορεία να μετατρέπεται εξαίφνης σε Συνέλευση (ασέβεια και κοροϊδία προς όσους ενδεχομένως προσήλθαν στην αρχή και αποχώρησαν μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο), την ώρα μάλιστα που υπάρχουν τόσες αντιδράσεις μέσα στο αμφιθέατρο και εκφράζονται έντονα από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Έτσι, είναι ελάχιστη δημοκρατική υποχρέωση το να τεθεί στους παρευρισκομένους το απλούστατο ερώτημα: είμαστε Γενική Συνέλευση και θέλουμε να πάρουμε κάποια απόφαση ή όχι;; Αντί του να κλείνουμε με το έτσι θέλω τις πόρτες (μάλλον σε φασιστικές αναμνήσεις παραπέμπει κάτι τέτοιο) και να αναγκάζουμε τη συζήτηση που -εμείς βαφτίσαμε έτσι στην αρχή- να μετατραπεί σε σημαντική απόφαση.
Εν τούτοις τα πράγματα πήραν αυτή την αρνητική τροπή. Και όπως έχει αναρτηθεί και στο μπλογκ του ΣΦΙΑΠΘ (http://sfiapth1.blogspot.com/2011/10/blog-post_18.html), μέσα στο αρνητικό κλίμα που διαμορφώθηκε, τέθηκε προς ψήφιση το «κοινό» πλαίσιο, με τη μορφή της κατάληψης για το απεργιακό τριήμερο (18-20/10) και με τη μορφή της αποχής για την ημέρα της απεργίας, το οποίο και τελικά επικράτησε.
Την πρόταση που καταθέσαμε μετά την ψήφιση του πλαισίου, να οριστούν δηλαδή συναντήσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπου θα ενημερωνόμαστε για το νόμο και για τις εξελίξεις και θα μπορούμε να κανονίζουμε δράσεις προκειμένου να επιτευχθεί κάτι ουσιαστικό για το νόμο αυτό (πάνω στον οποίο δεν έχει γίνει μετά από τόσες κινητοποιήσεις απολύτως τίποτα, δυστυχώς), μέσα στο κλίμα αρνητισμού και αποδοκιμασίας από ορισμένες μερίδες, την ‘κάψαμε’ και δεν τέθηκε καν σε ψηφοφορία. Προφανώς, για κάποιους μπορείς να κάνεις πράγματα μόνο μέσα στην κατάληψη και όχι έξω από αυτή…
Ώσπου το επιστέγασμα αυτής της ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας έφερε το αρνητικότερο ίσως αποτέλεσμα της ημέρας: να διαπληκτιστούν μεταξύ τους οι άνθρωποι που υποτίθεται πως συνδιαμόρφωσαν το κοινό πλαίσιο. Αυτή ήταν ίσως η χειρότερη και πιο στενάχωρη εικόνα για μία κάκιστη (όχι από πλευράς διαδικασίας, καθώς η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε ήταν σε υπολογίσιμο βαθμό παραγωγική και πλουραλιστική) Γενική Συνέλευση. Κι εκεί που αρεσκόμασταν στις διαιρέσεις του Συλλόγου μας, ξαφνικά αρχίσαμε και τις υποδιαιρέσεις…
Ελπίζουμε αυτά σύντομα να αποτελέσουν παρελθόν και η πικρία και η απογοήτευση τόσο των διαπληκτιζομένων όσο και των λοιπών παρευρισκομένων, να μετατραπούν σε δημιουργική δύναμη για το μέλλον, το οποίο επιτάσσει πάνω από όλα ΕΝΟΤΗΤΑ.
(Διευκρινίζουμε πως ακόμη και αν δε συμφωνούσαμε, η διαδικασία βάσει καταστατικού αποτελούσε Γενική Συνέλευση κι επειδή η σφραγίδα του ΣΦΙΑΠΘ βρίσκεται σε χέρια ανεξάρτητων φοιτητών, διευκρινίζεται πως ο Γραμματέας του ΣΦΙΑΠΘ, όπως και ο Πρόεδρος ή το ίδιο το ΔΣ, δεν έχουν δικαίωμα αρνησικυρίας σε αποφάσεις του Συλλόγου ή όσον αφορά την τήρηση του καταστατικού. Το μόνο που θα κάνουμε μετά τα δυσάρεστα γεγονότα –ας μη σχολιάσουμε την παρεκτροπή της διαδικασίας ή το περιεχόμενο των προτάσεων που κατατέθηκαν- είναι να ψηφίζουμε πολύ πιο δύσκολα υπέρ της διεξαγωγής μιας γενικής συνέλευσης, τη στιγμή που κανένας δεν τη βλέπει ως συνέλευση και ως χώρο ανταλλαγής ιδεών και παραγωγής πολιτικής και δράσεων, αλλά για άλλους είναι ο χώρος όπου θα ρθουν να πλασάρουν τη γραμμή τους ή το ρινγκ όπου θα εκτονώσουν το θυμό τους, παίρνοντας μάλιστα στο λαιμό τους και όλο τον υπόλοιπο Σύλλογο.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου