Μια παράξενη δροσιά στα φύλλα...
Σας γράφω, για τη Νέα Γραμματική του Νεοελληνικού Έθνους. ‘Ολα και τίποτα άλλαξαν από τότε που μας δώσατε εκείνη τη δεύτερη, την τρίτη, τη χιλιοστή ευκαιρία να ζήσουμε ελεύθερα. Ξέρετε, εδώ και κάμποσο καιρό, 300 άτομα κι άλλα τόσα που δε μετριούνται, μου επέβαλαν μία καινούρια γραμματική..
Σύμφωνα με τη στρουκτουραλιστική θεωρία της γλώσσας, ό,τι λέγεται, είναι γλώσσα. Μέχρι τώρα, δεν μπορούσες να ‘’κλέψεις τη φτώχεια’’. Ήταν οξύμωρο και δεν έστεκε. Τώρα όμως, με την καινούρια γραμματική των 300, ακόμα και οι πράξεις παίρνουν ποιητική αδεία, και η φτώχεια ΚΛΕΒΕΤΑΙ καθημερινά.
Σύμφωνα με τη στρουκτουραλιστική θεωρία της γλώσσας, ό,τι λέγεται είναι γλώσσα. Άρα ό,τι δε λέγεται ξεχνιέται και απορρίπτεται σε μία απάνθρωπη διαδικασία "φυσικής επιλογής". Το ρήμα τρώω δεν κλίνεται πλέον σε όλα τα πρόσωπα. Όπως και το ρήμα πληρώνω. Εγώ πληρώνω, εσύ πληρώνεις, αυτός πληρώνει, εμείς πληρώνουμε, εσείς πληρώνετε. Αυτοί πληρώνουν δεν υπάρχει πλέον.
Επίσης, η νέα γραμματική έχει μόνο παθητική φωνή. Λεφτά υπάρχουν, κλάπηκαν λεφτά απ' το δημόσιο, έγιναν σπατάλες... Υποκείμενα και ενεργητική φωνή, τα ξεχάσαμε.
Κι εγώ μ’ όλ’ αυτά είμαι 20 χρονών και ξέχασα να γράφω το μέλλλοντα. Στη γραμματική των 300, τα ρήματα δουλεύω, ζω, ονειρεύομαι δεν έχουν μέλλοντα. Μου λείπει η παλιά γραμματική. Μου λείπει το ρήμα φταίω, που έχω να τ’ ακούσω από καιρό, μου λείπουν τα ρήματα που κλίνονται στο μέλλοντα.. ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΩ, ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ, ΘΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ, ΘΑ ΖΗΣΩ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ. Μου λείπει η εποχή που όταν άκουγες τη λέξη κρίση σκεφτόσουν παράγωγο του ρήματος κρίνω.
Μου λείπει η παλιά γραμματική, όπου το μπορώ και το θέλω δεν ήταν αντίθετα. Μου λείπουν όλ’ αυτά που μας δώσατε και καταφέραμε να χάσουμε. Μα πιο πολύ μου λείπει το ρήμα παλεύω, που έχω βάλει στην άκρη σαν βασανιστικό ξυπνητήρι το πρωί. Δεν έχω τη δύναμη, δεν έχω τη διάθεση, δεν έχω το χρόνο, δεν θα 'χω αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να παλέψω. Γι' αυτό θα πω το χιλιοστό συγγνώμη αυτής της γραμματικής, σε σας. Και θα κάνω κι εγώ τη δική μου γραμματική..., τη γραμματική του μέλλοντα, όπου το συγγνώμη τώρα πάει να πει υπόσχομαι αύριο. Υπόσχομαι ότι θα τη φέρω πίσω τη γραμματική σας... Ίσως με το δικό μας τρόπο, με το δικό μας ρυθμό, με τους δικούς μας φόβους. Θα τη φέρουμε πίσω.
Είπα να σας γράψω, γιατί το πρωί που άνοιξα το παράθυρο είδα μια παράξενη δροσιά στα φύλλα. Και φοβήθηκα, μήπως ήταν τα δάκρυά σας για μας...
Έλενα Μαυρωνά
