Ζούμε πλέον σε μια
χώρα, η οποία έχει υποθηκευτεί σπιθαμή προς σπιθαμή κι έχει βγάλει στο σφυρί
όλα τα δημόσια αγαθά της, ενώ εμείς ως φανατικοί θεατές αυτού του σίριαλ -που
εξελίσσεται δεκαετίες ολόκληρες και έχει πια φτάσει στην κορύφωσή του-
αναμένουμε στις οθόνες μας κάθε νέο επεισόδιο για να μας ανακοινωθεί και μια
καινούργια απώλεια, ένα καινούργιο κοινωνικό πλήγμα.
Ήρθε, όμως, πια η ώρα να απεγκλωβιστούμε από τη βαθιά άρνηση στην οποία έχουμε περιπέσει. Ας πάψουμε, λοιπόν, να εθελοτυφλούμε πιστεύοντας πως οι ενέργειες των δανειστών ή των κυβερνητών μας γίνονται για το συμφέρον της πατρίδας μας και των πολιτών της. Το μαύρο είναι μαύρο, όσο κι αν οι από πάνω προσπαθούν να το βαφτίσουν γκρι. Μια τηλεόραση η οποία βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο του Υπουργού Οικονομικών ΔΕΝ είναι δημόσια, όσο κι αν χτυπιούνται να τη βαφτίσουν έτσι. Ένα νοσοκομείο στο οποίο θα υπάρχει τιμή εισόδου (τα ποτά κερασμένα από τον αρμόδιο Υπουργό) παύει οριστικά πλέον να εκπροσωπεί την κάποτε δημόσια και κατά πολλοίς δωρεάν υγεία. Ένα πανεπιστήμιο χωρίς διοικητικούς υπαλλήλους, χωρίς καθαριστές, χωρίς λέσχη, οδεύει με φόρα προς κλείσιμο ή ιδιωτικοποίηση, σίγουρα όμως όχι σε αναβάθμιση της πάλαι ποτέ δημόσιας και δωρεάν παιδείας.
Δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας, δεν μπορεί να βρίσκεται τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας (αν δεν έχει πιάσει ακόμη η φωτιά το δικό μας σπίτι, μια ματιά στου διπλανού θα μας πείσει για το αληθές του ισχυρισμού), δεν μπορεί χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες άνθρωποι να θέτουν καθημερινά τέλος στη ζωή τους κι εμείς ακόμη να συνεχίζουμε να παρακολουθούμε παθητικά ή ακόμη χειρότερα να ενστερνιζόμαστε το παραμύθι πως όλα πάνε καλά, πως η χώρα βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης, πως πως πως….. Λοιπόν, όχι. Όλο αυτό ΔΕΝ είναι ένα σίριαλ, είναι η σκληρή πραγματικότητα που κάποιοι άνθρωποι νιώθουν στο πετσί τους περισσότερο από κάποιους άλλους, που αργά ή γρήγορα θα νιώσουμε όλοι όταν θα ‘χει ξεπουληθεί κάθετί με τη δική μας ανοχή και ανεκτικότητα. Είναι τουλάχιστον αφελές να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που μας έφεραν ως εδώ θέλουν ή μπορούν τώρα να μας σώσουν. Ας βγούμε, επιτέλους, από το βαθύ λήθαργο στον οποίο τόσο έντεχνα μας έχουν ρίξει.
Και τι μπορείς να κάνεις εσύ; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι φοιτητές;
Η απάντηση είναι πως μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα από όσα μας αφήνουν να πιστεύουμε ότι μπορούμε. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που κρύβει η ενότητά μας, την ορμή που εμπεριέχει η νεότητά μας και την τόλμη που πρέπει να μας προσφέρει το δίκιο μας.
Τα βήματα είναι απλά:
Ήρθε, όμως, πια η ώρα να απεγκλωβιστούμε από τη βαθιά άρνηση στην οποία έχουμε περιπέσει. Ας πάψουμε, λοιπόν, να εθελοτυφλούμε πιστεύοντας πως οι ενέργειες των δανειστών ή των κυβερνητών μας γίνονται για το συμφέρον της πατρίδας μας και των πολιτών της. Το μαύρο είναι μαύρο, όσο κι αν οι από πάνω προσπαθούν να το βαφτίσουν γκρι. Μια τηλεόραση η οποία βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο του Υπουργού Οικονομικών ΔΕΝ είναι δημόσια, όσο κι αν χτυπιούνται να τη βαφτίσουν έτσι. Ένα νοσοκομείο στο οποίο θα υπάρχει τιμή εισόδου (τα ποτά κερασμένα από τον αρμόδιο Υπουργό) παύει οριστικά πλέον να εκπροσωπεί την κάποτε δημόσια και κατά πολλοίς δωρεάν υγεία. Ένα πανεπιστήμιο χωρίς διοικητικούς υπαλλήλους, χωρίς καθαριστές, χωρίς λέσχη, οδεύει με φόρα προς κλείσιμο ή ιδιωτικοποίηση, σίγουρα όμως όχι σε αναβάθμιση της πάλαι ποτέ δημόσιας και δωρεάν παιδείας.
Δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας, δεν μπορεί να βρίσκεται τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας (αν δεν έχει πιάσει ακόμη η φωτιά το δικό μας σπίτι, μια ματιά στου διπλανού θα μας πείσει για το αληθές του ισχυρισμού), δεν μπορεί χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες άνθρωποι να θέτουν καθημερινά τέλος στη ζωή τους κι εμείς ακόμη να συνεχίζουμε να παρακολουθούμε παθητικά ή ακόμη χειρότερα να ενστερνιζόμαστε το παραμύθι πως όλα πάνε καλά, πως η χώρα βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης, πως πως πως….. Λοιπόν, όχι. Όλο αυτό ΔΕΝ είναι ένα σίριαλ, είναι η σκληρή πραγματικότητα που κάποιοι άνθρωποι νιώθουν στο πετσί τους περισσότερο από κάποιους άλλους, που αργά ή γρήγορα θα νιώσουμε όλοι όταν θα ‘χει ξεπουληθεί κάθετί με τη δική μας ανοχή και ανεκτικότητα. Είναι τουλάχιστον αφελές να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που μας έφεραν ως εδώ θέλουν ή μπορούν τώρα να μας σώσουν. Ας βγούμε, επιτέλους, από το βαθύ λήθαργο στον οποίο τόσο έντεχνα μας έχουν ρίξει.
Και τι μπορείς να κάνεις εσύ; Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι φοιτητές;
Η απάντηση είναι πως μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα από όσα μας αφήνουν να πιστεύουμε ότι μπορούμε. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που κρύβει η ενότητά μας, την ορμή που εμπεριέχει η νεότητά μας και την τόλμη που πρέπει να μας προσφέρει το δίκιο μας.
Τα βήματα είναι απλά:
Ø
Ενημερωνόμαστε όσο πιο
βαθιά μπορούμε για τα προβλήματα της κοινωνίας μας, αρχής γενομένης από αυτά
που μας αφορούν αμεσότερα (ζωτικά ζητήματα για τη λειτουργία του
πανεπιστημίου, όπως η ιδιωτικοποίηση της λέσχης, η διαθεσιμότητα των
διοικητικών υπαλλήλων, η κατάργηση των δρομολογίων του ΑΠΘ για τη μετακίνηση
των φοιτητών, η μη λήψη συγγραμμάτων για τους κατατακτήριους φοιτητές)
Ø
Προσπαθούμε να ενημερώσουμε και να
ευαισθητοποιήσουμε τους συμφοιτητές μας, προκειμένου οι διεκδικήσεις να
γίνουν μαζικότερες
Ø
Συγκεντρωνόμαστε σε συνελεύσεις ή
σε μικρότερες ομάδες και συνδιαμορφώνουμε τις ιδέες μας. Ασκούμε
δράσεις με κάθε μέσο που διαθέτουμε, πιέζοντας τους υπευθύνους είτε αυτοί
λέγονται Πρόεδρος Σχολής είτε Πρύτανης είτε Υπουργός (η Ομάδα Συζήτησης
& Δράσης του Συλλόγου μας που άρχισε να λειτουργεί πέρυσι, έχει προχωρήσει
σε αρκετές αντίστοιχες ενέργειες, αποδεικνύοντας πως όλα αυτά δεν είναι
ουτοπικά, χρειάζονται μόνο διάθεση και πυγμή.)
Ø
Τέλος, χρησιμοποιώντας κυρίως το
διαδίκτυο και την ανεξάρτητη πλέον δημόσια ραδιοτηλεόραση (φυσικά για την ΕΡΤ ο
λόγος), καταδεικνύουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τα σκάνδαλα
πίσω από αυτά (βλέπε λέσχη), μεταδίδοντας παράλληλα το μήνυμα του αγώνα μας
στην κοινωνία, εμπνέοντάς την και αναμένοντας τη στήριξή της.
Εν κατακλείδι, το παν είναι να ξυπνήσουμε! Δεν μπορούμε να βλέπουμε τόσους συνανθρώπους μας να χάνουν καθημερινά τη ζωή τους λόγω της βιολογικής ή ψυχολογικής κατάρρευσης κι εμείς να ανταπαντάμε μη μου τον ‘ύπνον’ τάραττε. Ακόμη, περισσότερο δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς μπροστά σε εν ψυχρώ δολοφονίες από θηρία που οι επίδοξοι σωτήρες μας έχουν εξαπολύσει από τα κλουβιά. Το αίμα του κάθε Παύλου έρχεται να συναντήσει το αίμα όλων εκείνων που κάποτε φώναζαν «ψωμί-παιδεία-ελευθερία», ακόμα ακόμα και το αίμα όλων εκείνων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας μας, την οποία εμείς παραδώσαμε αμαχητί και έρχεται για να μας καλέσει να δώσουμε τον αγώνα για να κάνουμε τα όνειρά τους, τα όνειρά μας και τα όνειρα όσων έρθουν μετά από μας πράξη! Ας μην τα προδώσουμε…
Ναι, μπορεί να θέλεις να τελειώσεις τη σχολή σου μια ώρα αρχύτερα, ναι, μπορεί να θέλεις να γίνεις ένας καλός γιατρός και να προσφέρεις στους συνανθρώπους σου (κανείς δε σε κατηγορεί γι’αυτό ούτε υποτιμά τις θυσίες σου), αλλά πρέπει να αντιληφθούμε ότι αν δεν κάνουμε κάτι το πανεπιστήμιο σε λίγο θα εκπνεύσει οριστικά. Γιατί απλά ένα πανεπιστήμιο χωρίς το προσωπικό του δεν μπορεί να λειτουργήσει! Γιατί ακόμα κι αν εσύ τελειώσεις, αυτοί που είναι μετά από σένα ή ακόμη χειρότερα αυτοί που πέρασαν αλλά λόγω οικονομικής δυσχέρειας δεν μπόρεσαν να ρθουν στη σχολή τους, δεν θα τελειώσουν ποτέ…
Μην μπαίνεις στο δίλημμα ανοιχτή ή κλειστή σχολή! Ούτε μια κατάληψη μόνη της λέει κάτι ούτε προφανώς μια ανοιχτή σχολή που προσποιείται ότι λειτουργεί κανονικά προσφέρει κάτι. Το θέμα είναι να δράσουμε και να δράσουμε όλοι μαζί! Ως Ανεξάρτητοι Φοιτητές Ιατρικής επιθυμούμε την κατάργηση κάθε εξάρτησης των φοιτητών από κομματικά ή άλλα συμφέροντα κι αυτή την ανεξαρτησία της σκέψης και της δράσης καλούμε κι εσένα να προασπιστείς, όπως κάνουμε κι εμείς. Πάνω απ’ όλα, όμως, επιδιώκουμε έναν ενωμένο και δυναμικό Σύλλογο. Έτσι, συμμετείχαμε κι εμείς έμπρακτα στο συντονιστικό της κατάληψης, όπως και σε ανοιχτή σχολή συνεχίζουμε τις διεκδικήσεις μας μέσω των ομάδων του συλλόγου, όπου και περιμένουμε την ανταπόκριση όλων! Σ’αυτό τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς, ας παλέψει ο καθένας μας με όση δύναμη και όσες ιδέες έχει, με όσο χρόνο μπορεί να διαθέσει, με όποιον τρόπο μπορεί! Τώρα πριν είναι τελείως αργά…
Γι’αυτό, ξύπνα κι εσύ! Ο καιρός γαρ εγγύς!
Ανεξάρτητοι Φοιτητές Ιατρικής
Εν κατακλείδι, το παν είναι να ξυπνήσουμε! Δεν μπορούμε να βλέπουμε τόσους συνανθρώπους μας να χάνουν καθημερινά τη ζωή τους λόγω της βιολογικής ή ψυχολογικής κατάρρευσης κι εμείς να ανταπαντάμε μη μου τον ‘ύπνον’ τάραττε. Ακόμη, περισσότερο δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς μπροστά σε εν ψυχρώ δολοφονίες από θηρία που οι επίδοξοι σωτήρες μας έχουν εξαπολύσει από τα κλουβιά. Το αίμα του κάθε Παύλου έρχεται να συναντήσει το αίμα όλων εκείνων που κάποτε φώναζαν «ψωμί-παιδεία-ελευθερία», ακόμα ακόμα και το αίμα όλων εκείνων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας μας, την οποία εμείς παραδώσαμε αμαχητί και έρχεται για να μας καλέσει να δώσουμε τον αγώνα για να κάνουμε τα όνειρά τους, τα όνειρά μας και τα όνειρα όσων έρθουν μετά από μας πράξη! Ας μην τα προδώσουμε…
Ναι, μπορεί να θέλεις να τελειώσεις τη σχολή σου μια ώρα αρχύτερα, ναι, μπορεί να θέλεις να γίνεις ένας καλός γιατρός και να προσφέρεις στους συνανθρώπους σου (κανείς δε σε κατηγορεί γι’αυτό ούτε υποτιμά τις θυσίες σου), αλλά πρέπει να αντιληφθούμε ότι αν δεν κάνουμε κάτι το πανεπιστήμιο σε λίγο θα εκπνεύσει οριστικά. Γιατί απλά ένα πανεπιστήμιο χωρίς το προσωπικό του δεν μπορεί να λειτουργήσει! Γιατί ακόμα κι αν εσύ τελειώσεις, αυτοί που είναι μετά από σένα ή ακόμη χειρότερα αυτοί που πέρασαν αλλά λόγω οικονομικής δυσχέρειας δεν μπόρεσαν να ρθουν στη σχολή τους, δεν θα τελειώσουν ποτέ…
Μην μπαίνεις στο δίλημμα ανοιχτή ή κλειστή σχολή! Ούτε μια κατάληψη μόνη της λέει κάτι ούτε προφανώς μια ανοιχτή σχολή που προσποιείται ότι λειτουργεί κανονικά προσφέρει κάτι. Το θέμα είναι να δράσουμε και να δράσουμε όλοι μαζί! Ως Ανεξάρτητοι Φοιτητές Ιατρικής επιθυμούμε την κατάργηση κάθε εξάρτησης των φοιτητών από κομματικά ή άλλα συμφέροντα κι αυτή την ανεξαρτησία της σκέψης και της δράσης καλούμε κι εσένα να προασπιστείς, όπως κάνουμε κι εμείς. Πάνω απ’ όλα, όμως, επιδιώκουμε έναν ενωμένο και δυναμικό Σύλλογο. Έτσι, συμμετείχαμε κι εμείς έμπρακτα στο συντονιστικό της κατάληψης, όπως και σε ανοιχτή σχολή συνεχίζουμε τις διεκδικήσεις μας μέσω των ομάδων του συλλόγου, όπου και περιμένουμε την ανταπόκριση όλων! Σ’αυτό τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς, ας παλέψει ο καθένας μας με όση δύναμη και όσες ιδέες έχει, με όσο χρόνο μπορεί να διαθέσει, με όποιον τρόπο μπορεί! Τώρα πριν είναι τελείως αργά…
Γι’αυτό, ξύπνα κι εσύ! Ο καιρός γαρ εγγύς!
Ανεξάρτητοι Φοιτητές Ιατρικής
