(ή αλλιώς: Πού πας ρε Τοτέ;..)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Τοτός και ξεκίνησε να πάει στο παζάρι, αλλά στο δρόμο είχε κίνηση και το μετάνιωσε. Μετά αποφάσισε να πάει στην παραλιακή να δει τι παίζει, αλλά ο Θερμαϊκός ήταν τέρμα βρόμικος και πάλι το μετάνιωσε. Μετά καθώς άρχισε να ανηφορίζει για τα κάστρα, συνάντησε μπροστά του τον Καραγκιόζη – φίλοι απ’ το στρατό. Κι εκείνος τον προσκάλεσε σε μια παράσταση, σ’ ένα μοναδικό θέατρο σκιών με άφθονο γέλιο και δάκρυα. Κάπου μες στα πανεπιστήμια είπε, κάπου κοντά σ’ ένα νοσοκομείο…
Ίσως θα αναρωτιέστε σε ποιο θέατρο σκιών αναφερόμαστε. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα αναρωτιέστε πού κολλάει ο Τοτός κι ο Καραγκιόζης, όταν μάλιστα έχουμε τόσο σοβαρά θέματα που μας καίνε όλους. Ε, λοιπόν, δεν είναι καθόλου άσχετοι! Είναι τόσο σχετικοί όσο σχετικό είναι το να ακούμε σε γενικές συνελεύσεις –μείζονος σημασίας- αλληλοπροσβολές μεταξύ συμφοιτητών, όσο σχετικό είναι να βρισκόμαστε σε συνέλευση ΦΟΙΤΗΤΩΝ -της πλέον σκεπτόμενης μερίδας της νεολαίας (θεωρητικά πάντα)- και δη φοιτητών Ιατρικής (ναι, ναι, εμείς που αύριο μεθαύριο θα σώζουμε ζωές, θα ενδιαφερόμαστε και θα δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας για συνανθρώπους μας…) και να βλέπουμε, λοιπόν, συγκρούσεις μεταξύ αυτών, με αιτία τα ΚΟΜΜΑΤΑ που εικάζεται ότι ψήφισαν στις εκλογές. Όσο σχετικό είναι να βρισκόμαστε σε ένα χώρο για διάλογο και να προσπαθούμε να φιμώσουμε με άμεσο ή έμμεσο τρόπο όσες φωνές έχουν να πουν κάτι διαφορετικό. Ο Τοτός κι ο Καραγκιόζης είναι τόσο σχετικοί στην παρούσα συγκυρία, όσο σχετικό είναι το να φερόμαστε όπως στο νηπιαγωγείο ή το γήπεδο και να εκσφενδονίζουμε αντικείμενα εναντίον ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΩΝ μας, να πλακωνόμαστε με τους ανθρώπους που έχουν τα ίδια προβλήματα μ’ εμάς, λες και είμαστε ταγμένοι εχθροί. Ε, λοιπόν, αγαπητοί μας, μέχρι κι ο Τοτός κι ο Καραγκιόζης θα γελούσαν με την ανεγκέφαλη ευρηματικότητά μας να καταστρέφουμε κάθε ευκαιρία να δράσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν απολίτιστα όντα. Και σίγουρα θα ξεσπούσαν σε κλάματα, γιατί προ πολλού τους έχουμε ξεπεράσει σε γελοιότητα!
Επί της ουσίας για όσους βρεθήκατε στη συνέλευση και όσους όχι, ειλικρινά συγγνώμη που αναγκαστήκατε να χάσετε τόσες ώρες απ’ τη ζωή σας και να θυσιάσετε μαθήματα από την εξεταστική σας, για να ρθείτε άλλη μια φορά να παρακολουθήσετε ένα κωμικοτραγικό σόου, με μερικές εμπνευσμένες προσθήκες από Ράμπο. Οι άνθρωποι που διαλέξαμε για να μας εκπροσωπούν –στη συντριπτική τους πλειοψηφία ας πούμε- για άλλη μια φορά έδειξαν μηδενικό σεβασμό προς τη νοημοσύνη μας. Για άλλη μια φορά δεν έδωσαν το λόγο στους απλούς φοιτητές, δεν επέτρεψαν ένα δημιουργικό διάλογο, δεν έδωσαν ερεθίσματα για τη γένεση νέων ιδεών, δεν επέτρεψαν τη συλλογική διαμόρφωση κάποιων προτάσεων και την οργάνωση μιας σοβαρής αντίδρασης απέναντι σε ό,τι καταπατά τα δικαιώματά μας. Συγχαρητήρια, αγαπητοί «συνάδελφοι» -όπως σας αρέσει να αλληλοαποκαλείστε και να εξευτελίζετε την έννοια- συγχαρητήρια που ακόμη και μπροστά σε τόσο κόσμο, ακόμη και μπροστά σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία, δεν υποταχθήκατε σε κανένα αίσθημα συνείδησης και λογικής, αλλά περιφρουρήσατε τα κομματικά-παραταξιακά σας ιδανικά με τόσο ζήλο και πασχίσατε να αποδείξετε πόσο πιστές μαριονέτες των κομμάτων σας είστε, ορμώντας να βγάλετε ο ένας το μάτι του άλλου, μη σεβόμενοι τις ελπίδες και την αγωνία όσων παρευρίσκονταν εκεί.
Τώρα θα μας πείτε γιατί μπαίνουμε κι εμείς σ΄αυτό το παιχνίδι που αποδοκιμάζουμε, στη λογική των κατηγοριών. Ε, λοιπόν, δε γίνεται μια ζωή να κάνουμε τα στραβά μάτια. Δε γίνεται να κάνουμε χρόνια ολόκληρα τόσες απεγνωσμένες προσπάθειες συνεννόησης και κοινής δράσης κι ενώ οι παρωπίδες τους τις ρίχνουν στο κενό, εμείς να μη λέμε τίποτα χάριν καλής θελήσεως και επίτευξης ενότητας. Ό,τι λέμε δεν προέρχεται απ’ την επιθυμία μας να αποδείξουμε ότι οι άλλες παρατάξεις είναι σκάρτες, για να φανεί ότι διά της εις ατόπου απαγωγής εμείς είμαστε καλύτεροι. Υψώνουμε τη φωνή τώρα, γιατί φτάνει πια η ξεφτίλα κι η κακομοιριά, που κατατρύχει αυτή τη χώρα! Αν όχι τώρα, πότε να ελπίζουμε ότι θα προσπαθήσουμε να δράσουμε συλλογικά με ενωμένη, δυνατή φωνή, με επιχειρήματα, με στοχευμένες ενέργειες, με όραμα για να αλλάξουμε ό,τι μας απογοητεύει και μας αδικεί;; Αν μπροστά σε τέτοιους κινδύνους δεν μπορεί να μπει στην άκρη το συμφέρον της κάθε παράταξης και του κάθε κόμματος, αν τέτοιες στιγμές δεν μπορεί να πρυτανεύσει η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ και η σοβαρότητα, τότε πώς θα κάνουμε όλα αυτά που ζητάμε;;; Πώς θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το νόμο, να ανατρέψουμε το μνημόνιο –που τόσο ένθερμα βροντοφωνάζετε- να διώξουμε το ΔΝΤ, να σώσουμε εμείς οι ίδιοι τη χώρα μας;; Ποιος υπουργός θα μας πάρει στα σοβαρά, ποιος άνθρωπος θα μας υποστηρίξει, βλέποντας αυτήν την αυτο-υπονόμευση των συλλογικών διαδικασιών και την πλήρη διάσπαση και ανυπαρξία του φοιτητικού κινήματος;;;
Κρίμα που ενώ οι φοιτητές σχεδόν γέμισαν το Α’ αμφιθέατρο, το αποτέλεσμα ήταν –όπως και κάθε φορά- το ίδιο: ΜΗΔΕΝ! Και δεν αναφέρομαι στο πλαίσιο ή τις όποιες προτάσεις (?) βγήκαν, αλλά στο ότι μετά από το ξύλο και τις λεκτικές επιθέσεις, μετά τον παραγκωνισμό φοιτητών που ενώ λένε τα ίδια πράγματα, έχουν το ανυπέερβλητο μειονέκτημα να τελούν υπό την αιγίδα διαφορετικού κόμματος (‘αδιανόητη’ και ‘προσβλητική’ για κάποιους μια τέτοια συνεργασία!!), προφανώς το όποιο χθεσινό αποτέλεσμα δε γίνεται να χαίρει της εκτίμησης της πλειοψηφίας των φοιτητών και να αφήνει τα περιθώρια ελπίδας ότι κάτι μπορεί να επιτευχθεί. Γιατί όταν έχεις στη διάθεσή σου 1000 μυαλά να αξιοποιήσεις για να πετύχεις το στόχο σου, κι εσύ με τις ενέργειές σου τους διώχνεις, γιατί θες να κρατήσεις τα 2-3 κολλημένα μυαλά που μοιάζουν με το δικό σου, τότε χάνεις τη δύναμη των πολλών, χάνεις τόσες εμπνεύσεις και τόσες ιδέες που θα μπορούσες να έχεις… (Αλλά, φυσικά, εσύ είσαι ο καλύτερος!)
Αλλά ποιος φταίει σ’ όλα αυτά;;; Φταίνε οι συμφοιτητές μας που προτίμησαν για χ, ψ λόγους να ενταχθούν σε κάποια παράταξη;; Φταίνε αυτοί που ως υπάκουα στρατιωτάκια πλακώνονται με τους ανθρώπους που θα έπρεπε να είναι στο ίδιο στρατόπεδο και υπονομεύουν κάθε έννοια δημοκρατικότητας και κάθε υπόνοια ύπαρξης συλλόγου;; Ή μήπως φταίμε εμείς;.. Εμείς που βλέπουμε όλα αυτά και δεν αντιδρούμε. Που βλέπουμε τις παρατάξεις να υπονομεύουν και να καπηλεύονται το Σύλλογό μας, να σκοτώνουν όλες τις ελπίδες και την επιθυμία μας για διάλογο και ουσιαστική δράση και δεν τους φωνάζουμε ή να σοβαρευτούν ή να μας αδειάζουν τη γωνιά! Δε φταίμε κι εμείς που βλέπουμε όλα τα κακώς κείμενα και δεν αντιδρούμε;;
Ναι, φταίμε! Κι απ’ αυτή τη συνειδητοποίηση θ’ αρχίσει η πορεία προς την αλλαγή των προτεραιοτήτων μας ως μέλη μιας κοινότητας, θ’ αρχίσει το χτίσιμο μιας συλλογικής προσπάθειας με ιδανικά και θα μπορέσουμε να παλέψουμε με κάθε μέσο για τη βελτίωση όχι μόνο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, αλλά και της ζωής μας της ίδιας!
Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε ότι υπάρχουμε, ότι σκεπτόμαστε, ότι αντιδρούμε δημιουργικά. Λύση δεν είναι πια η αποχή και η αδιαφορία. Λύση είναι η ενεργός συμμετοχή, η επιδίωξη ενημέρωσης, συζήτησης, η αφύπνιση των γύρω μας! Λύση δεν είναι η αδράνεια και η τεμπελιά, αλλά η δράση και η δουλειά!
Οι καιροί επιτάσσουν να είμαστε ετοιμοπόλεμοι! Ας πάψουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους ή να κοντοστεκόμαστε πιστεύοντας ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι ή περιμένοντας κάποιον από μηχανής θεό για να αλλάξει μαγικά τα πάντα. Εάν δεν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι, τίποτα δεν θα αλλάξει και τότε θα αποδειχθούμε κι εμείς άξιοι της μοίρας μας…
Υ.Γ.: Μιας που αναφερθήκαμε και στον Καραγκιόζη, ας πάρουμε ξανά μια νότα ευθυμίας, μήπως και μας εμπνεύσει στα δύσκολα. Ιδού το βιντεάκι μας για τον "Καραγκιόζη, φοιτητή Ιατρικής": http://www.youtube.com/watch?v=83DFOKDiy60.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου