Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;..
Παρόλο που εξαρχής ταχθήκαμε κατά της κατάληψης, εξηγώντας τους πολλούς λόγους για τους οποίους δυσκολευόμασταν να την επικροτήσουμε, παρόλο που ειπώθηκαν πολλά εις βάρος μας από τους θερμούς υποστηρικτές της κατάληψης, παρά την αρχική ειρωνική στάση απέναντί μας στο συντονιστικό της προηγούμενης εβδομάδας, εμείς ξαναπήγαμε. Εξάλλου, αυτό είχαμε υποσχεθεί και στη συνέλευση, να βάλουμε τα δυνατά μας, ούτως ώστε όποια απόφαση και να έπαιρνε ο Σύλλογος να υπήρχε κάποιο παραγόμενο αποτέλεσμα.
Έτσι στο χθεσινό συντονιστικό, αρχικά, τέθηκε το ζήτημα των 6οετών και επί πτυχίω φοιτητών, όπως αναφέρεται και στο σχετικό άρθρο. Εν συνεχεία, προτάθηκαν και αποφασίστηκαν κάποιες πρωτότυπες δράσεις (να και η "εναλλακτικότητα" και η δημιουργικότητα στη ζωή μας, για τις οποίες είχαμε κατηγορηθεί όταν τις προτείναμε στη συνέλευση), με αποτέλεσμα να συγκροτηθεί ένα αρκετά γεμάτο πρόγραμμα εκδηλώσεων-δράσεων για τις ημέρες της κατάληψης. (Μπορείτε να ενημερωθείτε γι' αυτό στο μπλογκ: http://katalipsi-sfiapth.blogspot.com/, ενώ το έχουμε αναρτήσει και στο μπλογκ του ΣΦΙΑΠΘ: http://sfiapth1.blogspot.com/ )
Η εντύπωσή μας;.. Αρχικά –ιδίως στο πρώτο ζήτημα- νιώσαμε να υπάρχουν κάπως απόλυτες απόψεις και τάση περιθωριοποίησης όσων πίστευαν κάτι διαφορετικό, το οποίο στα μάτια της συντονιστικής επιτροπής φαινόταν ενάντια στον αγώνα (όπως το να γίνεται συζήτηση για τις απουσίες των 6οετών και την εξεταστική των επί πτυχίω), ενώ κατά τη γνώμη μας εκφράστηκαν από την πλευρά τους και κάποιες ακραίες απόψεις (όπως να μη γίνουν οι κλινικές, αλλά να απαιτηθεί να μπουν οι σφραγίδες μετά! Προφανώς το θέμα δεν μπορεί να είναι η σφραγίδα, αλλά η άσκηση! Με ανθρώπινες ζωές δεν μπορούμε να παίζουμε…) Ακολούθως, όμως, χαρήκαμε ιδιαίτερα με την αλλαγή κλίματος, όταν άρχισαν να ακούγονται προτάσεις για καινοτόμες δράσεις και να γίνεται μία προσπάθεια οργάνωσης.
Εν τούτοις, με τη γενικότερη νοοτροπία σε μεγάλο βαθμό διαφωνούμε. Και γι’ αυτό εκφράσαμε και τους προβληματισμούς μας, οι οποίοι –δόξα τω Θεώ!- άρχισαν να ακούγονται τουλάχιστον. Για μας το ζήτημα δεν είναι απλά ανατροπή του νέου νόμου, γιατί και στον προηγούμενο να γυρίσουμε, η ακαδημαϊκή ζωή παραμένει ένα χάλι. Έτσι, θα έπρεπε να είμαστε πιο ρεαλιστές και υπεύθυνοι και να προσανατολιστούμε προς τη συγκεκριμένη εύρεση όλων εκείνων των σημείων του νόμου που θεωρούνται προβληματικά, να διευκρινιστούν οι κίνδυνοι που αυτά ελλοχεύουν κι έτσι να επιδείξουμε μια υπεύθυνη και ευσυνείδητη στάση ως Σύλλογος –μακάρι και ως πολλοί περισσότεροι Σύλλογοι- προς την Υπουργό και στην κοινωνία. Και αν είναι εφικτό, σιγά σιγά να μπαίνουμε στη διαδικασία των αντιπροτάσεων και να χτίσουμε ουσιαστικά πάνω σ’ αυτή την –έστω- προβληματική βάση αυτό που οραματιζόμαστε και αυτό που δικαιούμαστε! (Η ουσιαστική γνώση του νόμου και η συγκεκριμένη και αιτιολογημένη εναντίωση σ’ αυτόν θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει, για να πάρουν τις προσπάθειές μας στα σοβαρά και να μη μας θεωρούν χειραγωγούμενα παιδάκια που διαμαρτύρονται για την κατάργηση προνομίων τους. Ελπίζουμε τουλάχιστον να εισακουστεί και να συζητηθεί η έναρξη μιας τέτοιας οργανωμένης προσπάθειας, αλλιώς μάλλον δεν έχει νόημα να προσπαθούμε για το όλο και το ουτοπικό, συχνά με συνθήματα και φωνές που κρύβουν καταστροφολογία και παραπληροφόρηση...)
Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε εκεί -όσο μας το επιτρέπει η στάση των υπολοίπων, όπως εν τέλει συνέβη καλή ώρα χθες- για να καταθέτουμε προτάσεις, στοχεύοντας να παραχθεί κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα και να αξιοποιηθούν στο έπακρο οι θυσίες που επέλεξε να κάνει ο Σύλλογος. Κι επειδή οι θυσίες αυτές είναι μεγάλες, έχουμε χρέος όλοι ως μέλη αυτού του Συλλόγου, είτε επιδοκιμάζουμε είτε όχι αυτή τη μορφή αγώνα, να σεβαστούμε την απόφασή του και να βάλουμε τα δυνατά μας, την ενέργεια, τις ιδέες μας για να ευοδώσει αυτή η προσπάθεια.
Μπορεί –επαναλαμβάνω- να υπάρχουν απόλυτες απόψεις και γενικού τύπου αιτήματα με τα οποία δε συμφωνούμε, αλλά αν στις συναντήσεις προσέλθουν πολλοί φοιτητές, τότε θα ακουστούν και διαφορετικές θέσεις και θα υπάρχει η δυνατότητα να μπει ένας ορθότερος –κατά τη γνώμη μας- και μαζικότερα διαμορφωμένος προσανατολισμός. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν οι 30 ή 50-60 (το μάξιμουμ περίπου του χθεσινού συντονιστικού) ή όσο «κολλημένες» απόψεις κι αν ενδεχομένως έχουν, δε γίνεται να αφήσουμε το μέλλον και την ευθύνη των κινητοποιήσεων και της σχολής μόνο στα δικά τους χέρια και στους δικούς τους ώμους. Επομένως, όλοι –πολλοί περισσότερο όσοι στήριξαν την κατάληψη- πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να βρίσκονται εκεί στις επόμενες συναντήσεις, συμβάλλοντας όσο περισσότερο μπορούνε! Η κατάληψη δεν είναι για λίγους εκλεκτούς ή για λίγους τολμηρούς, αλλά οφείλουμε όλοι μαζί να γνωστοποιήσουμε κάθε είδους απόψεις και να δώσουμε στην προσπάθεια τη δική μας πνοή, την πνοή του Συλλόγου. (μπορεί και να μην επιτευχθεί τελικά και να παραμείνει μία συγκεκριμένη, μειοψηφική ίσως νοοτροπία, αλλά αν δεν προσπαθήσουμε δεν ξέρουμε τι μπορεί να επιτευχθεί και τι όχι. Όπως και νά χει, 1000 μυαλά είναι πάντα καλύτερα από 10 κι όταν μάλιστα οι ενέργειες αφορούν και τους 1000!)
Είναι ώρα να παραμεριστούν οι διαφορές και οι παρωπίδες –χαιρόμαστε που παρά την πολύ άσχημη αντιμετώπιση που δεχτήκαμε στις συνελεύσεις, χθες εκτιμήθηκε η προσπάθειά μας για ‘ανακωχή’ και ακούστηκαν οι όποιες ιδέες μας χωρίς προκατάληψη- και να μπούμε στη διαδικασία πολιτισμένου διαλόγου και ανταλλαγής ιδεών.
Γιατί σκοπός δεν είναι να έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις, αλλά τις ίδιες επιδιώξεις! Κι από κει και πέρα, ανοιχτό μυαλό –κι όχι κομματικές ή άλλου είδους δογματικές παρωπίδες- για να κρίνουμε ή να διαμορφώνουμε συλλογικά τις προτάσεις που κάθε φορά είναι καλύτερες, με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον. Έχουμε όλοι τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανάγκες, ας παλέψουμε γι’ αυτά! Ας αδράξουμε την τελευταία ίσως ευκαιρία να συμπεριφερθούμε ως Σύλλογος!
Παρόλο που εξαρχής ταχθήκαμε κατά της κατάληψης, εξηγώντας τους πολλούς λόγους για τους οποίους δυσκολευόμασταν να την επικροτήσουμε, παρόλο που ειπώθηκαν πολλά εις βάρος μας από τους θερμούς υποστηρικτές της κατάληψης, παρά την αρχική ειρωνική στάση απέναντί μας στο συντονιστικό της προηγούμενης εβδομάδας, εμείς ξαναπήγαμε. Εξάλλου, αυτό είχαμε υποσχεθεί και στη συνέλευση, να βάλουμε τα δυνατά μας, ούτως ώστε όποια απόφαση και να έπαιρνε ο Σύλλογος να υπήρχε κάποιο παραγόμενο αποτέλεσμα.
Έτσι στο χθεσινό συντονιστικό, αρχικά, τέθηκε το ζήτημα των 6οετών και επί πτυχίω φοιτητών, όπως αναφέρεται και στο σχετικό άρθρο. Εν συνεχεία, προτάθηκαν και αποφασίστηκαν κάποιες πρωτότυπες δράσεις (να και η "εναλλακτικότητα" και η δημιουργικότητα στη ζωή μας, για τις οποίες είχαμε κατηγορηθεί όταν τις προτείναμε στη συνέλευση), με αποτέλεσμα να συγκροτηθεί ένα αρκετά γεμάτο πρόγραμμα εκδηλώσεων-δράσεων για τις ημέρες της κατάληψης. (Μπορείτε να ενημερωθείτε γι' αυτό στο μπλογκ: http://katalipsi-sfiapth.blogspot.com/, ενώ το έχουμε αναρτήσει και στο μπλογκ του ΣΦΙΑΠΘ: http://sfiapth1.blogspot.com/ )
Η εντύπωσή μας;.. Αρχικά –ιδίως στο πρώτο ζήτημα- νιώσαμε να υπάρχουν κάπως απόλυτες απόψεις και τάση περιθωριοποίησης όσων πίστευαν κάτι διαφορετικό, το οποίο στα μάτια της συντονιστικής επιτροπής φαινόταν ενάντια στον αγώνα (όπως το να γίνεται συζήτηση για τις απουσίες των 6οετών και την εξεταστική των επί πτυχίω), ενώ κατά τη γνώμη μας εκφράστηκαν από την πλευρά τους και κάποιες ακραίες απόψεις (όπως να μη γίνουν οι κλινικές, αλλά να απαιτηθεί να μπουν οι σφραγίδες μετά! Προφανώς το θέμα δεν μπορεί να είναι η σφραγίδα, αλλά η άσκηση! Με ανθρώπινες ζωές δεν μπορούμε να παίζουμε…) Ακολούθως, όμως, χαρήκαμε ιδιαίτερα με την αλλαγή κλίματος, όταν άρχισαν να ακούγονται προτάσεις για καινοτόμες δράσεις και να γίνεται μία προσπάθεια οργάνωσης.
Εν τούτοις, με τη γενικότερη νοοτροπία σε μεγάλο βαθμό διαφωνούμε. Και γι’ αυτό εκφράσαμε και τους προβληματισμούς μας, οι οποίοι –δόξα τω Θεώ!- άρχισαν να ακούγονται τουλάχιστον. Για μας το ζήτημα δεν είναι απλά ανατροπή του νέου νόμου, γιατί και στον προηγούμενο να γυρίσουμε, η ακαδημαϊκή ζωή παραμένει ένα χάλι. Έτσι, θα έπρεπε να είμαστε πιο ρεαλιστές και υπεύθυνοι και να προσανατολιστούμε προς τη συγκεκριμένη εύρεση όλων εκείνων των σημείων του νόμου που θεωρούνται προβληματικά, να διευκρινιστούν οι κίνδυνοι που αυτά ελλοχεύουν κι έτσι να επιδείξουμε μια υπεύθυνη και ευσυνείδητη στάση ως Σύλλογος –μακάρι και ως πολλοί περισσότεροι Σύλλογοι- προς την Υπουργό και στην κοινωνία. Και αν είναι εφικτό, σιγά σιγά να μπαίνουμε στη διαδικασία των αντιπροτάσεων και να χτίσουμε ουσιαστικά πάνω σ’ αυτή την –έστω- προβληματική βάση αυτό που οραματιζόμαστε και αυτό που δικαιούμαστε! (Η ουσιαστική γνώση του νόμου και η συγκεκριμένη και αιτιολογημένη εναντίωση σ’ αυτόν θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει, για να πάρουν τις προσπάθειές μας στα σοβαρά και να μη μας θεωρούν χειραγωγούμενα παιδάκια που διαμαρτύρονται για την κατάργηση προνομίων τους. Ελπίζουμε τουλάχιστον να εισακουστεί και να συζητηθεί η έναρξη μιας τέτοιας οργανωμένης προσπάθειας, αλλιώς μάλλον δεν έχει νόημα να προσπαθούμε για το όλο και το ουτοπικό, συχνά με συνθήματα και φωνές που κρύβουν καταστροφολογία και παραπληροφόρηση...)
Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε εκεί -όσο μας το επιτρέπει η στάση των υπολοίπων, όπως εν τέλει συνέβη καλή ώρα χθες- για να καταθέτουμε προτάσεις, στοχεύοντας να παραχθεί κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα και να αξιοποιηθούν στο έπακρο οι θυσίες που επέλεξε να κάνει ο Σύλλογος. Κι επειδή οι θυσίες αυτές είναι μεγάλες, έχουμε χρέος όλοι ως μέλη αυτού του Συλλόγου, είτε επιδοκιμάζουμε είτε όχι αυτή τη μορφή αγώνα, να σεβαστούμε την απόφασή του και να βάλουμε τα δυνατά μας, την ενέργεια, τις ιδέες μας για να ευοδώσει αυτή η προσπάθεια.
Μπορεί –επαναλαμβάνω- να υπάρχουν απόλυτες απόψεις και γενικού τύπου αιτήματα με τα οποία δε συμφωνούμε, αλλά αν στις συναντήσεις προσέλθουν πολλοί φοιτητές, τότε θα ακουστούν και διαφορετικές θέσεις και θα υπάρχει η δυνατότητα να μπει ένας ορθότερος –κατά τη γνώμη μας- και μαζικότερα διαμορφωμένος προσανατολισμός. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν οι 30 ή 50-60 (το μάξιμουμ περίπου του χθεσινού συντονιστικού) ή όσο «κολλημένες» απόψεις κι αν ενδεχομένως έχουν, δε γίνεται να αφήσουμε το μέλλον και την ευθύνη των κινητοποιήσεων και της σχολής μόνο στα δικά τους χέρια και στους δικούς τους ώμους. Επομένως, όλοι –πολλοί περισσότερο όσοι στήριξαν την κατάληψη- πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να βρίσκονται εκεί στις επόμενες συναντήσεις, συμβάλλοντας όσο περισσότερο μπορούνε! Η κατάληψη δεν είναι για λίγους εκλεκτούς ή για λίγους τολμηρούς, αλλά οφείλουμε όλοι μαζί να γνωστοποιήσουμε κάθε είδους απόψεις και να δώσουμε στην προσπάθεια τη δική μας πνοή, την πνοή του Συλλόγου. (μπορεί και να μην επιτευχθεί τελικά και να παραμείνει μία συγκεκριμένη, μειοψηφική ίσως νοοτροπία, αλλά αν δεν προσπαθήσουμε δεν ξέρουμε τι μπορεί να επιτευχθεί και τι όχι. Όπως και νά χει, 1000 μυαλά είναι πάντα καλύτερα από 10 κι όταν μάλιστα οι ενέργειες αφορούν και τους 1000!)
Είναι ώρα να παραμεριστούν οι διαφορές και οι παρωπίδες –χαιρόμαστε που παρά την πολύ άσχημη αντιμετώπιση που δεχτήκαμε στις συνελεύσεις, χθες εκτιμήθηκε η προσπάθειά μας για ‘ανακωχή’ και ακούστηκαν οι όποιες ιδέες μας χωρίς προκατάληψη- και να μπούμε στη διαδικασία πολιτισμένου διαλόγου και ανταλλαγής ιδεών.
Γιατί σκοπός δεν είναι να έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις, αλλά τις ίδιες επιδιώξεις! Κι από κει και πέρα, ανοιχτό μυαλό –κι όχι κομματικές ή άλλου είδους δογματικές παρωπίδες- για να κρίνουμε ή να διαμορφώνουμε συλλογικά τις προτάσεις που κάθε φορά είναι καλύτερες, με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον. Έχουμε όλοι τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανάγκες, ας παλέψουμε γι’ αυτά! Ας αδράξουμε την τελευταία ίσως ευκαιρία να συμπεριφερθούμε ως Σύλλογος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου